İnsanın içine değil, yüreğine dert kelimesini oturtmalıyız. İnsanın bir derdi olmalı! Evet doğru duydunuz, dert dedim… Dert deyince öyle hemen korkmayın; bir sevdası, aşkı, ufku, ikbali, hedefi olmalı. Yoksa ne farkı kalır ki insanın doğadaki diğer canlılardan.

Önce insan nasıl dertlenir onu anlamak, anlatmak lazım. Her insanın iç dünyasını kurcalayan, orada kümelenmiş olan bir dert vardır aslında. Peki nedir o dert? Doğru bir dert mi, gelip geçici olan bir heves mi yoksa insanlığın var olma gayesine uygun bir dert mi? bizlere düşen görev de doğru dertle dertlenmek ya da dertlendirmektir.
İnsan; doğar, yaşar ve ölür. Bu üç evreden oluşan serüvenin insanın elinde olmayan tek sahnesi, var olma evresidir yani doğduğu andır. Ölüm ise yaşama bağlıdır. İnsan ne üzere yaşarsa o hal üzerine yaşamı son bulur. Âşıklar ölmez, ölen yalnızca bedendir, sözü de burada anlam kazanmaktadır. İnsan öyle bir yaşamalı ki ölmemeli: idealleri, ufku, duruşu ve de yaşantısı ile ölümsüzleşmelidir. Peki, bunu var edecek olan kavram nedir? Tabi ki inanç ve değerlerimizdir. Bu inanç ve değerlerin ilk yeşerip büyüdüğü yer ise ailedir ve sonrasında ise çevresel faktörler çok önemlidir. Bir insan önce babası ya da annesini sonra çevresinde önem verdiği kişileri taklit ederek benliğini oluşturup kendini keşfetme yolculuğuna çıkar. Taklitlerin aslını yaşattığını hepimiz dile getiririz o halde bu dünyada doğru yaşamalı güzel örnekler olmalıyız.
Durup bir bakmalı ve düşünmeliyiz. Aklımızın sınırlarını zorlayan bu evrende çok kısa bir süreliğine var olduğumuzu, gerçek güç sahibini unutmadan çok da böbürlenmeden yaşamamız gerektiğini unutmamalıyız. Şunu iyi bilmeliyiz ki dünyada iz bırakanlar içsel yolculuğu ile dertlenen insanlardır. Şimdi bir solalım kendimize, biz ne ile dertleniyoruz?
Ve bir kalem alıp elinize dertli olarak bildiğiniz örnek alınabilecek kişilerden birkaç tanesini yazabiliriz mesela.